Ik kan het niet uitleggen, maar in het voorjaar van 2007 keek ik op de een of andere manier naar een wedstrijd en vond het team in de rood-witte truien goed spelen. Vanaf dat moment wist ik dat er een team was dat Arsenal heette en begon ik er aandacht aan te besteden. Toen leerde ik Robin van Persie en Arsene Wenger kennen. De spelers waren jong en ze speelden prachtig voetbal. De coach was lang en mager en leek erg meegaand.
Ik werd langzaam verliefd op hen, het was een heel onschuldige leeftijd. Ik wist niet wat het betekende om de competitie of de Champions League te winnen, ik was gewoon een klein kind dat van voetbal hield, en sindsdien ben ik, zonder enige reden, van rood en wit gaan houden. Toen ik wat ouder werd, begreep ik het kampioenschap van de competitie, ik begreep het kampioenschap van de Champions League, ik wist hoe de echte voetbalwereld eruitzag, en ik begreep dat Arsenal in die wereld misschien niet de succesvolle was. Mensen om me heen hadden het over Real Madrid, Barcelona, Manchester United, Chelsea, Bayern, Juve. Alleen kon ik niemand vinden om mee te praten over of Arsenal deze zomer de aanvoerder zou verkopen, of dat ze een grote zet zouden doen om spelers binnen te halen. En dan maar lachen om onszelf dat we ook de vier sterkste teams van Europa zijn, want Arsenal is in de strijd om vier en de groepsfase onoverwinnelijk, met de Champions League finale van Real Madrid, extra tijd van Manchester United en de vier sterkste teams van Europa genoemd. Eén voor één gaat de kernstaf verloren, en ik merk dat ik niet veel mensen in dit team meer kan noemen. Maar het lijkt erop dat zolang Wenger nog aan de zijlijn staat, dit team voor altijd vastligt in de herinnering aan de lente van 2007. Mensen zoeken altijd naar markers om het verstrijken van de tijd te beoordelen, en Wenger geeft je het gevoel dat de tijd misschien niet veel veranderd is.
Arsenal had altijd een aura, ik weet dat het metafysisch is, maar ik had echt het gevoel dat Arsenal mensen een gevoel van sprankeling en vrijheid gaf, zo was hun speelstijl. Toen vertrok Arsene Wenger en Arsenal bleef, en Emmy vernieuwde het team, maar gelukkig is het ethos of de indruk van de club voor mij niet veel veranderd. Hoewel de resultaten nog steeds slecht zijn, en het nu zelfs moeilijk is om mee te doen om de vierde plaats, denk ik nog vaak aan het rood-wit dat ik in het voorjaar van ’07 zag.
Ik ben er trots op dat ik er zoveel jaren van heb gehouden en zal blijven houden. Later zal ik mijn kinderen vertellen dat er ooit een oude man was die de herinnering was aan een heel tijdperk. Een van de mooiste en nobelste menselijke eigenschappen is het zoeken naar betekenis, misschien nutteloos, maar het zijn niet deze dingen die mensen menselijk maken. We willen altijd loyaliteit, toewijding, jeugd, doorzettingsvermogen en nalatenschap zien.